Sprawy emigracyjne – Rezolucja sekcji polskich przy Generalnej Konfederacji Pracy

[1925]

Na licznych zebraniach ogólnych sekcji polskich przy Generalnej Konferencji (C.G.T.), zrzeszonych wspólnie z robotnikami francuskimi, została przyjęta jednomyślnie następująca rezolucja:

Od kilku miesięcy przemysł francuski wchodzi w fazę bezrobocia. Przemysł włókienniczy, chemiczny i metalowy ograniczają produkcję, a ostatnie tygodnie wskazują również na zanoszący się zastój w górnictwie. Według oficjalnych danych francuskiego Ministerstwa Pracy, biura pośrednictwa pracy nie mogą zadowolić w dużej części zgłoszeń poszukujących zajęcia robotników.

Nie wchodząc na tym miejscu w przyczynę powyższego stanu rzeczy, zastanowić się już dzisiaj musimy nad środkami, jakie przedsięwziąć należy w celu przeciwdziałania możliwej niebezpiecznej sytuacji, w jakiej w najbliższej przyszłości znaleźć się mogą robotnicy obcokrajowi – w danym wypadku robotnicy polscy we Francji.

Sekcje polskie przy C.G.T., liczące przeszło 20000 członków, zwracają się do Sejmu i Rządu Polskiego z następującymi żądaniami:

Wstrzymania natychmiastowego, aż do czasu wyjaśnienia sytuacji, wysyłania robotników z kraju do Francji.

Wysyłanie w dzisiejszym stanie robotników polskich do Francji powoduje tylko powiększenie armii bezrobotnych oraz obniżenie zarobków i tak już niskich, na rynku pracy. Robotnik francuski, który przy spadku franka i wzroście drożyzny prowadzi ciężką walkę o zarobki, widzi w napływającym robotniku obcokrajowym konkurenta, powodującego siłą rzeczy obniżkę zarobków. Stąd płynie niechęć robotnika miejscowego do robotnika obcokrajowego, którą umiejętnie starają się wyzyskać kapitaliści miejscowi dla swych własnych celów.

Szczególniej obszarnicy francuscy przez powiększenie sztuczne zapotrzebowań na robotników rolnych kontraktowych, pragną wytworzyć na rynkach pracy na roli przesycenie, aby tym sposobem zmusić robotnika rolnego, który kontrakt swój odrobił, do dalszej pracy według nędznych warunków pracy kontraktowej. W rezultacie robotnik rolny polski emigruje do miast, gdzie tylko powiększa szeregi bezrobotnych, a obszarnik francuski sprowadza z Polski nadal robotnika kontraktowego.

Zawarcia przez Polskę korzystnych konwencji emigracyjnych z innymi państwami.

Należy zerwać z dotychczasowym stanem, który sprawia, ze kapitalista francuski ma monopol na polski proletariat emigrujący, a tym samym dyktuje mu swe warunki. Uznając w zasadzie zjawisko emigracji za szkodliwe, ale nieodłącznie związane z dzisiejszym ustrojem kapitalistycznym, żądamy jednak od czynników miarodajnych należytego prowadzenia polityki emigracyjnej. Pierwszym krokiem na drodze wyrwania robotnika polskiego spod monopolu emigracyjnego kapitalistów Francji będzie otwarcie innych rynków pracy przez zawarcie korzystnych konwencji emigracyjnych z Niemcami, Danią, Brazylią itd.

Rozciągnięcie na polską emigrację zarobkową we Francji ubezpieczenia od bezrobocia.

Robotnik polski we Francji jako obywatel państwa polskiego ma prawo korzystania z tej samej opieki państwa polskiego, z jakiej korzysta robotnik w Polsce. Dlatego żądamy rozciągnięcia funkcjonującego w Polsce Funduszu Bezrobocia również i na bezrobotnych Polaków we Francji.

Zniesienie kontraktów.

Jedną z przyczyn powodujących obniżanie zarobków we Francji są obowiązujące robotników polskich tak zwane kontrakty, będące niczym innym, jak starą formą niewolnictwa i orężem w ręku kapitalizmu dla walki z klasą robotniczą.

Żądamy kategorycznie zniesienia w kwestii emigracyjnej polsko-francuskiej punktu traktującego o kontraktach.

Żądamy również natychmiastowego wznowienia rokowań rządu polskiego z francuskim, celem uzupełnienia ostatecznego konwencji, będącej dotąd niewystarczającą dla zagwarantowania najelementarniejszych chociażby zasad bytu wychodźstwa polskiego we Francji.

Powyższa rezolucja przyjęta we wszystkich sekcjach przy C.G.T. w całej Francji jest skierowaną do Sejmu, Rządu Polskiego oraz do Komisji Centralnej Związków Zawodowych w Polsce.

Powyższy tekst ukazał się w tygodniku „Głos Zagłębia – organ Polskiej Partii Socjalistycznej w Zagłębiu Dąbrowskim”, nr 32/1925, 9 sierpnia 19245. Od tamtej pory nie był wznawiany, ze zbiorów Remigiusza Okraski, poprawiono pisownię wedle obecnych reguł.

Warto przeczytać także:

Antoni Zdanowski: Wychodźstwo robotnicze we Francji [1924]