Sejmowy wniosek Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów w sprawie pomocy dla bezrobotnych

[1934]

Klęska bezrobocia dotknęła całe społeczeństwo i wymaga okazania milionom ludzi pracy natychmiastowej wydatnej pomocy.

Państwo jako organizacja społeczeństwa obowiązane jest zapewnić wszystkim swoim mieszkańcom możność przeżycia.

Rząd roli tej nie spełnia, a przeciwnie ogłasza fałszywe statystyki bezrobocia, niemające nic wspólnego z faktycznym stanem rzeczy, co stwarza fikcję, uspokajającą w pewnej mierze opinię publiczną.

Pomoc okazywana bezrobotnym zarówno z tytułu ustawy, jak i doraźna, rokrocznie się kurczy. Roboty inwestycyjne prowadzone przez Rząd i samorządy, a także finansowane przez władze, są coraz bardziej ograniczane. Roboty Funduszu Pracy i w Obozach Pracy dają głodowe zarobki, likwidując jednocześnie roboty inwestycyjne, przy których rokrocznie pewna ilość robotników znajdowała zatrudnienie na normalnych warunkach. I te roboty obecnie są przeważnie na okres zimowy przerywane.

Związek Parlamentarny Polskich Socjalistów stwierdza, że klęska bezrobocia w Polsce jest największą katastrofą, potęgowaną obojętnością i bezradnością Rządu i dlatego uważa, że muszą się znaleźć fundusze, kosztem oszczędzania we wszystkich działach pracy, lub nawet drogą wypuszczenia banknotów zmniejszając ich pokrycie złotem, na:

prowadzenie robót inwestycyjnych w jak najszerszym zakresie nawet w okresie zimowym;
objęcie pomocą wszystkich bezrobotnych;
okazanie wydatnej pomocy tak w gotówce, jak i w naturze (żywność, odzież, opał, pomoc lekarska i aptekarska) wszystkim bezrobotnym.

Wychodząc z powyższych założeń podpisani wnoszą:

Wysoki Sejm uchwalić raczy.

Sejm wzywa Rząd do:

Zarządzenia prowadzenia ze środków skarbu państwa robót publicznych, służących celom dobra publicznego dla zatrudnienia bezrobotnych, przy czym wypłacane im wynagrodzenie nie może być niższe od minimum egzystencji. Na uruchomienie tych robót inwestycyjnych Rząd udzielać będzie kredytów samorządom i instytucjom użyteczności publicznej.
Zarządzenia wypłacania zapomóg pieniężnych robotnikom, którzy nie nabyli prawa do ustawowych zasiłków lub takowe wyczerpali, a pozostają nadal bez pracy.

Niezależnie od zapomóg pieniężnych należy bezrobotnym udzielać regularnej pomocy żywnościowej, odzieżowej i opałowej, która to pomoc winna być określona według stanu rodzinnego bezrobotnego.

Za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy zorganizować pomoc lekarską, położniczą i szpitalną dla bezrobotnych i rodzin. Zarazem należy zorganizować punkty dożywiania dzieci bezrobotnych, tak uczęszczających do szkół, jak i pozaszkolnych.

Przyznawania prawa do świadczeń na wypadek bezrobocia robotnikom, których zarobek tygodniowy z powodu ograniczenia produkcji nie przekracza pełnego umówionego zarobku za trzy dni pracy.
Rozszerzenia obowiązku zabezpieczenia na wypadek bezrobocia na wszystkich robotników przedsiębiorstw i zakładów pracy.
Wydania szczegółowych przepisów określających, którzy zabezpieczeni są uprawnieni do zasiłków ze względu na ich stosunki majątkowe, przy czym prawo to powinno przysługiwać tym małorolnym, których gospodarstwo nie przekracza granic gospodarstwa karłowatego.
Wydania przepisów mających na celu usunięcie dowolności przy zapośredniczaniu do pracy i przyznawanie prawa pierwszeństwa do pracy według kolejności zgłoszenia i stanu rodzinnego bezrobotnego.
Regularnego publikowania prawdziwej, dokładnej i wyczerpującej statystyki bezrobocia w Polsce, a mianowicie liczby całkowicie i częściowo bezrobotnych oraz ich rodzin i liczby objętych pomocą zasiłkową.

listopad 1934 r.