Święto umarłych

„Głos Zagłębia”

[1924]

W poniedziałek 3 bm. obchodzimy święto umarłych, „dniem zadusznym” zwane. Spośród wszystkich dni roku, wypełnionych pracą, teraźniejszością i troskami o przyszłość żyjących i mających żyć, dzień dzisiejszy poświęcamy pamięci umarłych naszych przodków, rodziców, bliźnich.

Do nich to zdążamy dziś z wieńcami i kwiatami na cmentarz, odszukujemy mogiły, odgrzebujemy je spod strąconych wiatrem jesiennym pożółkłych liści, odświeżamy napisy, spowijamy te smutne mogiły w wieńce i kwiaty, niecimy światełka i w samotnej ciszy cmentarnej przywołujemy do pamięci drogie sercom naszym umarłe osoby; rozpamiętujemy ich życie i uczynki, i groby ich otulamy serdecznym żalem i smutkiem.

Spośród rodziców, braci naszych i sióstr, nad którymi snujemy dziś żal, winniśmy przede wszystkim wspomnieć o tych wielkich duchach, które w walce o wolność na ołtarzu Wielkiej Idei Wyzwoleńczej złożyli swe kości, rozproszone czy to na Syberii, czy w kazamatach carskich, czy na obczyźnie, czy też na frontach Europy. O tych bohaterach, którzy za wolność nas wszystkich przechodzili męki i ginęli.

Wspomnieć też dzisiaj trzeba o tych wielotysięcznych ofiarach padłych na polu pracy, którzy czy to w podziemiach kopalń zginęli, czy też w trybach maszyn fabrycznych.

Ich to męczeńskie życie i świetlane ofiarne czyny rozpamiętujemy dziś obok naszych najbliższych z rodziny. Ich to pamięć otaczamy dziś czcią najgłębszą i prochom Ich nad mogiłami składamy kornie hołd.

Oby pamięć o nich nigdy nie wygasła!

Oby wielkie czyny tych Bojowników, dzięki którym zrzuciliśmy z siebie kajdany niewoli, były nam drogowskazem w walce o niepodległość społeczną, wolnego ducha, o sprawiedliwość społeczną – o Socjalizm!

Oby Ich duch bojowy, „duch wieczny rewolucjonista”, podnosił nas, budził nadzieję i wiarę w triumf Idei sprawiedliwości i wolności ducha na gruzach dzisiejszego niewolnego świata krzywd i ciemnoty.

Powyższy tekst pierwotnie ukazał się w tygodniku „Głos Zagłębia – organ Polskiej Partii Socjalistycznej w Zagłębiu Dąbrowskim”, nr 36, 2 listopada 1924. Od tamtej pory nie był wznawiany, ze zbiorów Remigiusza Okraski.