Prawo Czerwonych Harcerzy

Czerwony Harcerz musi być przykładem dla wszystkich innych. Życie jego i postępowanie idzie torem praw i sumiennym wykonywaniem swoich obowiązków. Kto czuje się prawdziwym młodzieńcem, dzielną dziewczyną, przyjmuje na siebie wszelkie obowiązki chętnie i bez jakiegokolwiek szemrania, a z pewnością każdy taki dozna przyjemnego uczucia i śmiało może powiedzieć, że jest dumnym z tego, że o własnych siłach i własnej woli zadowalająco spełni powierzone lub czekające go zadanie.

1. Czerwony harcerz jest szczerze oddany sprawie ludu pracującego.

Jest dzisiaj dużo jeszcze młodzieży na tyle nieuświadomionej, że wstydzi się przyznać, iż należy do organizacji robotniczej. Czerwony harcerz jest dumnym z tego, i szczerze przyznaje swą przynależność do wielkiej rodziny proletariatu. W razie gdy nieprzyjaciele „czerwonych” wymyślają i ujadają na robotników, to my zupełnie spokojnie przyznajemy się do takowych.

Były czasy, kiedy przyznawanie się do socjalizmu było wielkim i odważnym czynem. Robotnik wówczas przyznający się do „czerwonych”, został wydalonym z pracy, a żadne przedsiębiorstwo nie chciało przyjąć go do pracy. Lecz mimo tego znalazło się sporo robotników, którzy z rezygnacją przyjęli na siebie ten los. Ci właśnie stali się „nieznanymi żołnierzami” dla sprawy robotniczej, dla której wiele musieli złożyć poświęcenia.

A cóż my? Czy nie powinniśmy stać na straży i być wiernymi w walce o prawo robotnicze?

2. Szacunkiem otacza pracę i walczy o jej wyzwolenie.

Od zarania historii człowieka, życie jego jest ściśle związane z pracą. Walka o byt, o pożywienie stworzyła pracę, która wytwarzała i posuwała naprzód rozwój ludzkości. Niesprawiedliwy jednak dzisiejszy ustrój społeczny stworzył dwie kasty ludzi, z których jedni pracują do upadłego, inni, będąc pasożytami ludzkości, żyją z pracy i mozołu innych. Czerwony harcerz nie usuwa się nigdy od pracy, pojmuje należycie jej potrzebę i chętnie wykona każdą powierzoną mu pracę. Rozumiejąc, iż przyszłość ludzkości zależną jest od pracy, szereguje się w związkach robotniczych i spółdzielczych, wyzwalając pracę spod władzy ciężkiego kapitału, pozbywając się nadmiernego wyzysku, jakim pracuje kapitalizm, dzielący społeczeństwo na wyzyskujących i wyzyskiwanych.

3. Szanuje każde szczere przekonanie, nawet u przeciwnika.

W dobie dzisiejszej spotykamy chłopców i dziewczynki, ba, nawet rodziców, mieniących się być czymś lepszym od innego robotnika i dlatego stoją z dala od jakiegokolwiek ruchu robotniczego. Staje się często, iż z ludźmi tymi dochodzi do nieporozumienia, a szczególnie wtedy, gdy chodzi o sprawy socjalizmu i robotnicze, kiedy ludzie ci chcieliby przez swoje nieuświadomienie urągać z wszelkich naszych poczynań. Ludziom takim zupełnie spokojnie i stanowczo się przeciwstawiamy, a w ten sposób niektórych pozyskamy a innych przekonamy o naszych szlachetnych i idealnych zasadach. Jest nieco śmiesznym trzymanie się głoszonych zasad religijnych, które nie zgadzają się w wielu przypadkach z życiem dnia dzisiejszego, lecz co gorsza, są szkodliwe dla klasy robotniczej. Religia jest rzeczą prywatną każdego człowieka, jednakowoż to, co dużo pojmuje za religię, jest klerykalizmem, a temu stanowczo się przeciwstawiamy.

4. Mówi prawdę, brzydzi się kłamstwem.

Harcerz ceni swą godność i nie puszcza słowa na wiatr. Powiedziawszy coś, musi to być szczere i prawdziwe, a raz powiedziane słowo się nie zmienia. W życiu swym kieruje się prawdą, pomnąc, iż kłamstwo i obłuda to najgorsze, co w dużej mierze przyczynia się do nieszczęścia innych.

5. Jest karny, wypełnia chętnie i sumiennie swoje obowiązki.

Walka, jaką prowadzi proletariat, wymaga karności i sumiennego spełniania obowiązków. Jak niejednokrotnie czytamy w historii ruchu robotniczego i jego walk wyzwoleńczych, to przekonamy się, iż w wypadkach, w których okazała się niedostateczna karność, dużo strat poniosło społeczeństwo. Harcerz na każdym kroku uświadamia sobie i rozumie, czego od niego wymaga sprawa robotnicza, i to wykonuje bez uszczerbku.

6. Jest zawsze pogodny, kocha ludzi, chętnie śpieszy im z pomocą.

Jakiekolwiek niepowodzenie i niezadowolenie nie powinno się odbijać na twarzy i zachowaniu się harcerza. Obce są dla niego wszelkie dąsy, nic go nie zraża i jest zawsze pogodnym i wesołym. Niejednokrotnie ciężkie położenie, w jakiem znajduje się wielu z nas, nie powinno wpływać na usposobienie. Nie używa słów prostaczych, zmusza się raczej do milczenia. W każdym widzi swego przyjaciela, nikogo nie poniża, każdemu służy radą i pomocą, a szczególnie względem starszych, których otacza należytym szacunkiem.

7. Jest punktualny i słowny.

Tak jak prawdomówność jest cechą każdego harcerza, tak i punktualność ma dla niego nie mniejsze znaczenie. Choroba niepunktualności, z którą dzisiaj spotykamy się w wielu wypadkach, jest jedną, z która należy walczyć bezustannie. Zjawiajmy się wszędzie w oznaczonym czasie, a tym zaoszczędzimy sobie i innym drogiego czasu.

8. Brzydzi się uciskiem słabych.

Harcerz słabszych od siebie miłuje i ceni na równi z sobą i otacza szczególną opieką. Tych, którzy znęcają się nad słabszym czy też bezbronnym dzieckiem, zwierzęciem lub czymś innym, stara się przeświadczyć, iż ten nie sam przez się należy do słabszych i stara się odwieść od niegodziwego czynu.

9. Miłuje przyrodę i stara się ją poznać, ochrania ją od zniszczenia.

Czerwony harcerz chroni przyrodę od zniszczenia, nie dręczy zwierząt, nawet owadów niepotrzebnie nie zabija. Nie niszczy drzew i innych roślin i w ogóle niczego w przyrodzie, doceniając jej piękno i pożytek dla człowieka.

10. Jest czysty w myślach, słowach i czynach; nie pije napojów alkoholowych i nie gra w gry hazardowe.

Czerwony harcerz brzydzi się wszelkim brudem, unika złego towarzystwa, nie pozwala w swej obecności nie tylko czynić, ale nawet mówić i dowcipkować nieprzyzwoicie. Stroni od trucizn szkodzących ciału i duszy. Chce zachować zdrowie i siły dla siebie i dla dobra ogółu, pragnie dawać dobry przykład drugim; przyczynić się do rozszerzenia zasad wstrzemięźliwości, a przez to do zmniejszenia spustoszeń, jakie sprawiają złe nałogi pośród szerokich warstw społeczeństwa. Będąc sam wstrzemięźliwym, stara się odprowadzić innych, przyczyniając się do wyzwolenia od trucizny i wroga proletariatu, a gdy wyrośnie w mężów i niewiasty, wyzwoli się od drugiego wroga: od kapitalizmu.

Powyższy tekst pierwotnie ukazał się w piśmie „Oświata – organ polskiego stowarzyszenia robotniczego oświatowo-gimnastycznego »Siła« w Czechosłowacji” nr 4/1930, Karwina, kwiecień 1930. Stowarzyszenie „Siła” powstało w roku 1908 jako młodzieżowa organizacja z kręgu Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego. Po aneksji znacznej części Zaolzia przez Czechosłowację na początku lat 20., większość struktur „Siły” pozostała poza granicami Polski i tam kontynuowała działalność; struktury pozostałe w Polsce działały osobno. Pismo „Oświata” było wydawane przez „Siłę” w Czechosłowacji. Jako ilustrację wykorzystano grafikę z pisma „Gromada. Miesięcznik czerwonoharcerski” z roku 1931.

Warto przeczytać także:

Kazimierz Szymański: Czerwone Harcerstwo TUR w Zagłębiu Dąbrowskim i na Górnym Śląsku

Władysław Uziembło: Czym było Czerwone Harcerstwo

Sprawozdanie z prac Czerwonego Harcerstwa T.U.R.